Wolfsmelk en honing

Beuk De wind van verandering loeit aan als er één valt dan gaat de rij slow motion een kraai vliegt op fel brandt het oude hout de papieren waardeloos een beetje warmte de muren gestript dakspanten bloot een verlaten web op de tocht Warm je handen aan mijn adem zeg dank, morgen wendt de zon  

Namiddag Precisie vergt mijn kleine hof Herfstbladeren vegen, juist voor de laatste vallen ginkgobladeren taches de beauté, schijnbaar nonchalant de tuin winterklaar Een slak spoedt zich huiswaarts Ik ga naar binnen en wacht Stil valt een hart

Vergeet-mij-niet Het cliché het afgetrapte het gemakkelijke het voor de hand liggende vermijd het op straffe op straffe op straffe van wat? amalgaam van verhalen maalstroom van talen moeders en tantes meeklinkende zangen echo’s van toen en nu en van straks Wat is daar dan nog toe te voegen? Aan poesiealbumrijm in beverige, oude hand ‘Onder beuken, onder linden zul je steeds een bloempje vinden dat je toeroept als je het ziet lieve…’ Het was een peppel, oma Het was een peppel

Hedera Klimop klim op Omhoog, hoog waar houvast is Stevig verankerd omhoog Klim op tot de top. En dan? Klimop laat af Groei verder, los nu en vrij Een nieuwe gedaante verschijnt Klimop klim over de top Daar waar je loslaat Daar kom je tot bloei Honing voor laat in het jaar Daar waar je loslaat Daar draag je vrucht Voedsel zo laat in het jaar

Lathyrus odorata Zaden ritselen al in een erwt, inert, de plant is klaar verdroogt, verdort Ik pluk de vruchten verwar haar streven naar zaad geen herfst nog nee, schoonheid blijf! blijf, blijf en leef leef door met je tint van de maan meer bloemen meer ranken meer geur meer geur meer geur vooral zomer nog voort en zeg mij: schoonheid blijf! In mijn zak zitten zaden alles daar, inert bloemen, ranken zomergeur volgend jaar... maar schoonheid leef nog in de kleur van de maan

Ik hou zo van jou, Viola Van je kiemharten blaadjes, Viola Van je stralende ogen, je snoetje zo zoetjes, Van je knikkende kopje, Viola je vlekjes en kleurtjes, Viola Tussen de distels, tomaten of sla in een duinvallei, een Alpenwei gewoon langs een pad, in een pot in de stad Waar ook, Viola, kleine vriendin Je leert mij rusten in wat voldoende is Gids van liefde en mierenbroodjes Ik hou zo van jou  Viola

Fluitekruid Een late lente een laat geluid Ik wilde dat dit lied klinkt als het gefluit van de rietzanger en de tureluur ongedwongen en heel puur Van bloemenbermen en moederdag van wolken kant zoals het kind ze zag en hoge wolken in een stille sloot biotex met avondrood Maar de dichter heeft te lang gezwegen werd met zichzelf en de tijd verlegen raakte de draad kwijt die Ariadne begon Eindigt het schrijven toen de zomer ontspon? Fluitekruid ging voor diep in de aarde Ik volgde haar gangen en zag daar de waarde Van zwijgend verdwijnen je pen goed beschermen En dan op jouw tijd weer witkanten bermen 

Het was zo stil De hele maand heb ik geluisterd of de smaak van de lucht verandert van het paardebloemenpluis pfffffffff daar valt niks van te zeggen

Klaver Gevonden in een oogwenk op Pico, Azoren klavertje vier Nog zo'n oogwenk ik ben magiër om het onzichtbare zichtbaar te maken mijn vorm

Vogelmuur Zo zoet de hartjes schijnen vullen ze mijn mond met winterbitter onbevroren bitter als de koude oostenwind die voor ieder gelijk waait Zo zoet de hartjes schijnen zo bitter de beschuldiging zoetgevooisd maar vals Daar doet de zon weinig aan Mijn hartje

Sneeuwklok De sneeuw valt en dooit valt en dooit, valt en dooit De kortste maand een winter lang Wie bukt er om te kijken? Wie plukt er om te ruiken? Wie ziet de voering van haar rok? Nog weer valt de sneeuw dooit en valt en dooit en valt en dooit Hoofd omlaag de jas gesloten Huiverkou luidt kil haar klok Heel zacht hoor ik zeggen Eén dag houdt de winter op

Goudbes Ze komen aangewaaid als de gedachte nog maar net heeft postgevat bevrijd van de wortels door de verterende tijd omhuld nog door hun rag een gouden kooi, een speelbal Zachte tikjes en ferme halen De streken van de wind brengen ze voor een praatje naar de buren: de heg, een mossig kuiltje in het gras de helleborus en de staken van de campanula de oranje bessen lopend vuurtjes op de winterdag Ik warm me aan dat waaien door een kiertje vallen zaden ze gaan weer worden wat al was