Olifantentempel nr. 13
De onzichtbare gezien Natuurlijk was het een smoesje. Dat van de twaalf gouden borden. Als de koning en de koningin hadden gewild, dan hadden ze de dertiende fee best kunnen vragen voor het doopfeest van Roosje. Ze hadden het kunnen weten: de dertiende fee laat zich niet negeren. Die wil gezien worden – en bepalen hoe het verhaal verloopt. Gelukkig maar dat ze voor haar beurt sprak en een andere fee, met lievere wensen, uiteindelijk de dertiende was… Zo sliep Doornroosje lang genoeg tot haar prins eindelijk van zijn jeugdpuistjes af was. Ook het Oma’o -project heeft een dertiende fee. Het is een goede fee, dat weet ik zeker. Ze heet Vicki Hallett en ik heb haar nog nooit gezien. Ze woont namelijk aan de andere kant van de wereld, in Australië. Ze maakte de muziek bij de tentoonstelling – klarinet en daegeum ( lees vooral ook het sprookje over het ontstaan van dit instrument ), bij opnamen van bosolifanten in Congo, door het Elephant Listening Project . Met haar bijdrage werd ...