Engel
Het leek wel of mijn lieve Fiatje ineens werd opgepakt en neergezet bij de winkels op het Deliplein. Het was er heet en zo licht, zo idioot licht en in dat licht zag ik je. Ik moest me haasten want je stapte al in je auto – en ik moest, ik moest je spreken. Dat wist ik direct. Zo iemand had ik nog nooit ontmoet. Je droeg je protheses glanzend zwart. Lage veterschoenen met lak, bijpassend. Robotknieën. Tricot rokje, tropische bloemen op een zwarte ondergrond. Eigenlijk heb ik alleen daar naar gekeken – ik merkte dat ik staarde maar ik kon niet stoppen. Als je me nu vraagt of je blond bent of donker, of je blauwe ogen hebt of zwarte, ik zou het niet kunnen zeggen. ‘Wat voor knieën heeft u’, vroeg ik, ‘sorry voor de vraag, maar – ik zoek zelf een nieuwe.’ Ik wees op mijn rechterbeen. ‘Zeg liever je,’ zei je. En ‘het geeft niet’. Ik antwoordde: ‘Ik zou dat nooit durven zoals u, zo met een rokje.’ Ik rij naar huis – naar het huis van Arjen. Ik voel me gek, helder en in de war. V...