Wolfsmelk en honing

Heel steels is de wereld ingekleed met bleke nevel bedekt, beklemmend perfecte atmosferische omstandigheden verse scherpe strepen weven met verwerende windveren een web, een bewegend hemelkleed, een net van wegen, zwevers ver weg hersenspinsels van toen en straks vlechten de deken verder (een half uurtje nog… ben ik weer vergeten om te zeggen… komt hij me afhalen… als de landing maar goed gaat… honkbalkampioen… waar is mijn parkeerkaart toch gebleven… de rode koffer komt vast als eerste… zeg piloot, werkt die boordcomputer wel… o liefste mijn liefste… ik hoop dat de kat me nog kent…) beneden wegens nevel heden geen zon

Herfst valt misschien nog het meest mee als je mee valt met de herfst- bladeren laat de rest aan de wormen

Op een bepaald moment van de middag vangen de leeflijnen van de herfstspinnen, de sporen van hun windreis, het zonlicht. Ik moet denken aan de zilveren haar van Isolde die van ver over zee kwam aanwaaien en het hartsverlangen van Tristan wekte (zo ging het toch? Het is zo lang geleden) En ik moet denken aan poezenharen die je in een trui vindt lang nadat je katje is overreden En aan de mogelijkheid dat ik ooit zo een haar van mijn geliefde tegenkom of zelf als haartje word gevonden als ik er al niet meer ben Gedachtes die smaken naar verse walnoten – wrang in de mond en een beetje dik in de keel.