Wolfsmelk en honing

Ik plant een boom aan mijn hoofdeind hup, daar lig ik in mijn hangmat op de veranda in Chaa Creek, Belize me te verbazen over de snavel van de toekan ik denk aan de groene veren die ze me aantrokken toen ik hier eerder was Ik wil omhoog in de Ceiba, heilige boom van de Maya’s de wortels in de onderwereld de stam bedekt met nare punten maar ík ken de truc – de weg naar de hemel gaat binnendoor. Het is koel in de boom, lang, wit, glibberig als koudgespoelde bamislierten boven gedragen door de kruin als broccoli ben ik dichter bij de zon dan ooit ben ik kleiner dan ooit, niet alleen de groene vogels zitten overal als je weet dat ze er zijn – Ik probeer te vliegen, het lijkt op trampoline- springen – nee skippyballen Vroeger had ik een rode, even rood als de snavels van de vogels hier en even rood als de frambozen die om de wasmolen geplant waren zodat je als kind je eerst in vochtige witte koelte kon verstrikken voor je zo’n framboos kon eten – Uit de kapo...

In de vertrekhal van de zomer wachten de ooievaars op hun budgetvlucht naar het zuiden de jongen onwennig in hun nieuwe veren Het stille water toont ze in hun element het hoge blauw voorbij de wolken Een kwestie van thermiek pakken en wegwezen al waren ze er niet eerder, de bestemming is bekend Toont zo’n waterspiegel voor mijn jongen een even hemels en blij verschiet? Er wordt geaarzeld met vertrekken de bestemming weten we nog niet

in de morgen vallen wolken grijze krullen weerloos onder de schaar een frisse man gaat koffiezetten in de avond trekken gelijke krullen als wolkenscharen hoog voorbij de frisse man brengt nog eens koffie

In de museumzaal staat ze op intieme hoogte opgesteld haar houten neus aan de puntige kant haar mond stil geen razernij meer om het gedode kind dat zij in haar armen houdt man al natuurlijk voor haar voor eeuwig kind de nerf die haar schouder tekent loopt door zijn borst en doorboorde zij en trok ze eerder die dag al haar haren uit van ellende dan is er een spiegel geweest of een vriendin om de hoofddoek weer te plooien de wanhoop glad te strijken keurig – de mensen zullen naar je kijken Ik kijk en denk aan de eik, zijn groeien zijn brede kroon zijn snijder zijn tijd wat er verdween: niet dit tafereel uit de ochtendkrant Boven me zoemt een robotcamera alziend oog roestige zwaarden zijn er ook

Vrij - tot niets verplicht Zelfs niet tot dit gedicht