In de lenteavond

-

Het oude liedje jengelt
van korenmaten en talenten
bruist! bloeit! het is lente
mijn bron verstopt verborgen
in navelkruid en kluitjes
die ik gooide in mijn eigen riet
het bijltje er bij neer
druk! doend! verwarren
met willen wat willen

opstijgen met zon
dan stromen als de regen
en gods akker zijn

Populaire posts van deze blog

Laat seizoen

-
Afbeelding
Olifantentempel nr. 3 H et meisje is een jaar of zes of zeven  of zesenzeventig als je dat geloven wilt met in haar staartjes een zwier van ball room en thé dansants in salons met pianola's en paar'lend zweet naar adem happen dromen draaien, slijten, logen, steen des tijds tand des aanstoots roos verbloeit een blad valt herfsttafereel wintermist troost de kleur vertraagt het water rimpelt niet het meisje binnenin dat is en leert zijn
Meer lezen

Kali, de olifant in de porseleinkast

-
Afbeelding
Olifantentempel nr. 6 De hindoegodin Kali staat voor de vernietigende kracht die de bestaande orde omver werpt, het ego vernietigt, waarna er iets nieuws kan ontstaan. Haar kleur is zwart en ze wordt vaak afgebeeld met een enorme tong uit haar mond. Olifantentempel nr. 6 ontstond maanden geleden toen ik uit de kudde oma-olifanten eentje zocht die goed op de gebroken blauwe steen paste. De gebroken poppenkopjes volgden vanzelf, al moest ik de hamer gebruiken om ze passend te krijgen. De olifant loopt naar een kast in een zeventiende-eeuws poppenhuis, uit de tijd van de republiek en verlichting. In de zoldering zijn nog koffiekopjes te zien, van het model Ego. Koffie en thee werden enthousiast onthaald in het cosmopolitische en tolerante Amsterdam. Toen ik haar maakte in het najaar vond ik het gewoon grappig om de 'olifant in de porseleinkast' te verbeelden. Ik werk aan deze doosjes zonder verhaal of thema in gedachten. Dat komt. Nu, in de week na de aanslag op Charlie He...
Meer lezen

Het lied van de olifant

-
Afbeelding
In de grot, in de diepe grot, in de diepe duisterdonkere lavagrot stond een olifant te zingen. Het was maar een kleine olifant, je zou haar voor een vogel aan kunnen zien met haar gouden oortjes gespreid als vlerken. Haar lied zonder woorden was van een bovenaardse schoonheid en iedereen die het hoorde (in de grot of door het gat in het dak tot ver daarbuiten) voelde zich persoonlijk toegezongen. Glimlachjes glimden en tranen stroomden en verzadigden de aarde. Een kleine tranenval liep al over de rand de grot in: toen het lied uit was, stond het fantje tot haar knieën in het water. Zeg help eens even, zong ze met haar lieflijke zangstem, ik ben net uit een duim gezogen, wie helpt een handje en mij n...
Meer lezen