Zeven dagen Azoren

Voor de tweede keer maakten we een reis naar de Azoren, waar de continentale platen van Afrika, Europa en Amerika uit elkaar drijven. Het is een sterke aarde-plek, midden in de grote oceaan. Voor de waterdieren is het een voedseloase. Voor de mensenziel net zo iets.

De eerste dag voeren we uit en zagen vinvissen, potvissen, gewone en rissodolfijnen en vliegende tonijnen.

 

De tweede dag zwom een bultrug onder onze boot door en toonde haar witte engelenvleugels en haar iconische staart. Later op de dag waren er massa's springende gestreepte dolfijnen. En wrakvis. En risso's. En niet te vergeten Cagarro's, Cory's pijlstaartstormvogels, die je 's nachts in slaap kletsen, met hun zachte gewauwel.

 
















De derde dag daalden we af in een lavagrot om in het stille donker te mediteren met open ogen... Weer boven straalde de zon en het groen ons extatisch tegemoet.



















De vierde dag verlieten we het eiland Pico, maar de berg met dezelfde naam bleef ook op Faial in zicht. Gelukkig maar!



















De vijfde dag voeren we uit met Pedro, op zoek naar dolfijnen om mee te mogen zwemmen. False killer whales - kleine zwarte orca's - zijn daarvoor niet zo geschikt... In plaats daarvan werd het deze karetschildpad. Wist je dat schildpadden vliegen in het water?

De zesde dag was de zee te ruw om dieren te ontmoeten of veel te varen. De schipper zocht beschutting in deze geërodeerde krater, met wonderlijk paarse rotsen.

De zevende dag bleven we aan land. Bij de bloemen, en ja, ook bij de bijen.
Mist maakte de wereld klein, en zacht.