Wolfsmelk en honing

Ik weet nog van de eerste keer in het havenhotel in Amsterdam Ik was veertien, nee veel jonger nog en onder de indruk van de roze tapijten en de plechtige stemming midden op de dag We waren alleen, mijn moeder en ik en de man in het zwart de voorbereiding was natuurlijk gedaan – veel later pas zou ik begrijpen waar ze me voor waarschuwde dat huisvrouwenleed of keukenmeidenverdriet de witte romige saus die ik verrassend smakelijk vond zou ik al eerder leren maken een klassieke bereiding Nu neem ik ze tussen twee vingers en prijs mij gelukkig met de uitvinding van de dunschiller

Jouw hand op mijn staartstuk Mijn hand op jouw fijne rib Mijn bovenpoot tegen jouw sukade Jouw ezeltje tegen mijn vang Smoren we samen met wat peen en ui

Ze is lang en rijzig In het grijze ochtendlicht dwingt het rood haar tot stoppen Miriam heet ze, denk ik te weten Haar jas is blauw van het harde soort Haar fietstassen grasgroen Meer nog dan dat is haar haar een vurig baken een rode streep in de mist Een genetische dispositie om een heks genoemd te worden of te zijn In een flits zie ik het mes blikkeren langs de witte, tere huid, bij het zachtste van de keel in een haal de zware vlecht afsnijden Een zwarte poel omsluit de gift Is zij het zelf, die haar schoonheid offert om onheil af te wenden, een gunst te vragen voor haar mensen, haar vee, een kind? Of wordt ze aangerand in naam van het hogere van het volk dat naast vlechten ook verworgde mensen achterliet in het veen? Fier of vernederd ik voel hoe zij haar hoofd draait dat kan niet anders om te wennen aan de lichtheid van het nu korte haar Mooie rooie, heks, zuster van eeuwen her ik hou van jou Het verkeer trekt op De mist nog niet Daar fie...

Zonder plan aangespoeld in de tuin bij het spoor. Zomaar zitten. Zon. Stil. Ogen dicht. De bladeren verwaaien tot branding waarin kleine steentjes rollen. Stemmen ver weg. Een viooltje bloeit nog. De trein komt langs. De klok slaat. De trein komt langs. De trein komt langs. De klok slaat. De zon verschuift. Nog steeds zit ik ontdaan van doel. Zo begrijp ik nu wat een strandstoel is. Dit.

Hoe een opgeroepen vraag kan blijven rondrazen en als een komeet steeds meer rommel meesleept uit de hoekjes van je geest Hoe je schaars bijgelicht door dit brok niet-weten met zijn staart van vergeefse verklaringen en onnutte weetjes steeds verder afdaalt Hoe je in het spoor van de dit hemellichaam diep in de nacht, diep in de holte van je schedel blijft dwalen avontuurlijk Hoe je kamertjes vol memoires vindt gangen, deurtjes en trappetjes met spinnenvuil en kattenpluis maar nergens witte of grijze stof Hoe je middernachtelijk plezier kunt krijgen in het bekijken van de architectuur tamelijk duister en ouderwets niks geen neo-cortex of synapsen Hoe je dan uiteindelijk in de morgen de komeet ziet onderduiken in Zevensloten en het verhaal met een sisser afloopt