Wolfsmelk en honing

Liefste, Kijk! Wat ik met dit schrijven wil is lijnen schetsen voor jouw verbeelden een begin maken voor jouw verhaal - meer niet Wat ik voor jou zou willen is de ruimtes tekenen tussen de takken die jij vullen mag met elfen, trollen en kamelen - of niks Wat ik voor jou zou willen  is woorden weven als zomerwolken die jij droomt tot Frankrijk, ijsco’s, luchtkastelen - of wolk Wat ik voor jou zou willen dichten, is zo leeg en ruim dat jij er helemaal bij in past - liefste Dus waar ik zucht, haal ik de woorden door Waar een traan valt, pak ik gum Waar ik voordring, stap ik terug Waar ritme stampt of rijm dwingt, schrap ik Want wat ik zou willen is je een stilte beschrijven zoals die ’s avonds valt als de merel klaar is met zingen de vleermuis komt  en de dag nog even blijft hangen En dat je dan de wonderen kon horen fluisteren waar je begon te kijken naar mijn halve woord

De nieuwe oma komt vanavond terug van het kramen ver weg in het zuiden ze landt laat en loopt naar haar auto ze rijdt in de nacht langs mijn stad haar grote kleinzonen naar het lege huis ver weg in het noorden met de foto’s van de kleine dochters en hun geur nog op een kraagje nog even misschien een glaasje wijn en dan slapen Ik stel me voor generaties samen in een dorp Wat doe ik aan aardvlooien op radijzen, pa? Zus, wie maakt de soep en veegt het snot af van welk kind? Ma, schuif aan, ik heb een bakkie troost. Zo ging het nooit in ons verhaal We zijn import van nature Oma’s moeder en opa’s opa ze gingen al naar waar het werk was  avontuur later de liefde ver weg

Wat veel geluk hier: de gierzwaluwen terug  Rosa geboren

De wannabe (spreek uit wonne-bie) m/v De wannabe is net als de wallabie een soort die uitstekend kan springen hoger en doelgerichter dan verwacht Anders dan deze kleine kangoeroe heeft de wannabe het niet allemaal vanzelf in de pocket In tegenstelling tot de vis-in-het-water (zie aldaar) is de wannabe nooit helemaal thuis in het milieu of de professie waar hij al dan niet wanhopig wil horen Zijn vermogen tot adaptatie is enorm maar niet onfeilbaar: zijn nestgeur blijft een stank die ons-soort-mensen (zie aldaar) opzweept tot agressie, uitsluiting of dédain Voor andere verspringers zie: sociale stijger, parvenu, arrivé, self-made-man, displaced person Zie ook: pesten, sociale uitsluiting, groepsgedrag

Twee karakters verkennen elkaar Links met ogen op steeltjes doortastend betastend Rechts speelt hard to get in en uit het stulpje Stil minnespel zo zedig zo teder

Het oude liedje jengelt van korenmaten en talenten bruist! bloeit! het is lente mijn bron verstopt verborgen in navelkruid en kluitjes die ik gooide in mijn eigen riet het bijltje er bij neer druk! doend! verwarren met willen wat willen opstijgen met zon dan stromen als de regen en gods akker zijn

  De maan ligt languit op haar rug Als ik naar haar lach lacht ze terug

Een regiment stijve getallen in gelid klaar voor de aanval van breuken en helen hij schrikt van de rijen de dwingende issen keren en delen de kleine veldheer vergeet prompt zijn bevelen delen met een breuk is vermenigvuldigen met het omgekeerde breng de helen in de breuk schuin tegen elkaar wegstrepen teller maal teller noemer maal noemer de helen eruit en dan  (als het kan) vereenvoudigen na stampend beraad gevecht met de moeder en tranen van woede wordt hij weer baas laat de getallen marcheren breuken en helen delen en keren - ineens is het spelen

Muur vloer dak Deze zelfstandige naamwoorden bouwen mij een kamer Met voorzetsel en werkwoord spijkert de deur zich dicht sluit mij in. Hier binnen is het leeg Hier kan ik zwijgen Niets te zeggen Tot de punt.

Zo’n landschap bij Frasselt Zo’n heuveltje met een dorp ertegen Zo’n citroengeel huis Zo’n akker groene wintertarwe Zo’n bosrand bij de horizon Zo’n kerktoren in de verte Zo’n blauwe lucht met wolkjes Zo’n kip op een molshoop Zo’n idylle die je bij de strot grijpt de lucht er uit perst en iedere originele gedachte vermoordt Zo’n dag

Mimosa mimosa mimosa Giallo, giallo Mimosa minimosa Mosami somasi misamosa Giallo ballo Balletjes van geel Pluizig pollig wuizig wollig Duizend honderd duize lig van mimosamimosa mimooisa mia mooiste mimosa voor het feest van de vrouwen het mooie feest duizelfeest dieven op het lieve pad voor de mooie vrouwen mia mooiste donna

Boven alles drie meeuwen traag van links naar rechts Veel sneller daaronder, een ruisende vlucht duiven Op de dakrand een ekster Lager weer mezen: kool en pimpel  Het nabeeld van een sperwer op dat van de cyperse op de tuinmuur de borsten even gestreept, klauwen even krom Maar verdomd,  waar zingt toch die heggemus?

De wet beschermt onze privacy  tenzij een hoger belang  daardoor in het gedicht komt

Als een sjamaan voorbij een horizon  daar waar de tijd er bijna niet toe doet liet hij zijn intens gebundelde energie als pijlen los op oude ideeën Absolute nonsens zei hij en ook de theorie Maar hij geloofde zijn ogen en ontdekte een nieuwe wereld Waar de noordpool de zuidpool de zuidpool de noordpool de noordpool de zuidpool wordt in een flintste flinter van de tijd En de eeuwig gekoppeld geachte elementaire magneten hun eigen pad spinnen als het vuur ze eenmaal bereikt Een nieuwe wereld - heel eventjes en altijd

Doe-het-niet, doe-het-niet, doe-het-niet Toch komt ze, zo uit bed in een nachtjaponnetje van tere wintersluiers Hij hoort haar niet te zien zo in volle vruchtbaarheid wit, rond, stralend Doe-nou-niet, doe-nou-niet, doe-nou-niet Hij kijkt gewaarschuwd toch over de aarde - recht in haar gezicht En schrikt van zichzelf of van zoveel schoonheid Blozend gaat hij pijlsnel onder Zei-het-toch, zei-het-toch, zei-het-toch roept de koolmees hem nog na

Alstublieft We wachten op de sneeuw op winter die maar niet begint een jaar dat onvervroren niet vertraagt We wachten op de sneeuw die stad stemmen auto’s stilt een deken legt op grauwalledaags Ook voor haar het bronzen kind een mantel om de schouders zo bloot te zijn en zo omkleed door donzen kou omarmd en stil te blijven, alstublieft? Even naakt wil ik een sneeuwengel maken en dan liggen blijven toegedekt door een fris laken een koele hand op mijn koortsig voorhoofd tot het voorjaar wortel schiet We wachten op de sneeuw Diep, dieper, diepste genadig wit Als het kan vandaag

Er was eens een berg Zijn wortel duwde diep in de aardkorst Zijn top in de wolken En hoger nog, steeds nog hoger Het was de berg gelijk Stormen waaiden Sneeuw joeg, hagel geselde En als de zon scheen Sprongen de keien van zijn flanken Het was de berg gelijk Na een eeuwigheid Maakte een groepje mensen Kamp in de vruchtbare vallei En de berg werd ontzagwekkend gevonden, god Het was de berg gelijk Na nog een eeuwigheid (naar mensenmaat, voor de berg was het veel korter) Stierf hun laatste priester Die precies wist wat de ouden Ter ere van god de berg hadden bedacht Het was de berg gelijk Stormen waaiden Sneeuw joeg, hagel geselde En als de zon scheen Sprongen de keien van zijn flanken Nog steeds reikte zijn top naar de hemel

  een houtduif beslist dat het tijd voor liefde is wat een stom gekoer!

Ik ben nu blad in een hoekje op zolder ik heb liefde gekend warme avonden  ik ben een blad grauw aan een balk heb ik me opgehangen geen enkele moeite ik ben een blad weinig te denken geen echo of stem samengevouwen ik ben een blad droog heel stil schietmot mug vaag verlangen ik ben een blad in mijn buik rust een ei in het voorjaar word ik dier en wij

In mij trilt een juffershondje bij elke knal of keukenmeid opgewonden kreten, een geur van kruit kruipt binnen door de brievenbus door dunne ramen van oorlogsglas kanonslagen verderop ik demp de holle angst met oliebollen de vulling smaakt naar bloed