Wolfsmelk en honing

Volgende week beginnen ze in het kale winterbos met zingen dat de dagen lengen of misschien morgen al - de vogels

Boom ziek Giovanni jjjjoeng boom weg zegt het kleine meisje als welkomstwoord de plaag uit Egypte heeft de stad der steden bereikt ontkroont in een oogwenk de majesteitelijke palmen boom ziek boom weg het is een hele stap om een dansje te maken op de beenderwitte stobbe boom ziek boom weg ze blijft het zeggen dag na dag

Er staat een spotlight op mijn schaduwkabinet De deur van de kast is opengebarsten De inhoud naar buiten getuimeld Geen fraai gezicht Echt goed kijken durf ik niet zoals naar kattenkots of slijmerige, zure vaatdoekjes of iets met maden met halfafgewend gelaat en ingehouden adem Jaloezie (dik vloeibaar, doorschijnend, paars pulserend, met een gloeiende kern van turquoise, in een niet op te tillen zware zak) Woede (kruimelig, zacht rokend, licht ontvlambaar) Angst (als een gelige, bleke, teruggetrokken schijf, mat, schilferig, afstotelijk als een slecht verzorgde huid) Stapels grote en kleine had-ik-maars worden omgeduwd door verongelijktheid op hoge poten Blinde kruipsels van zelfmedelijden strijden met diklijvige hoogmoed wegvluchtende zwartgalligheid en hardvochtig, grijzig ongeduld Wat verfrommelde verwaandheid steekt zijn kop op Is dit allemaal van mij? Kleinzieligheid, lafheid, luiheid, voorwaardelijke liefde, haat. Ook dat? Ook dat. Misselijk, w...

Op een station komen reigers elkaar tegen

Ik weet nog van de eerste keer in het havenhotel in Amsterdam Ik was veertien, nee veel jonger nog en onder de indruk van de roze tapijten en de plechtige stemming midden op de dag We waren alleen, mijn moeder en ik en de man in het zwart de voorbereiding was natuurlijk gedaan – veel later pas zou ik begrijpen waar ze me voor waarschuwde dat huisvrouwenleed of keukenmeidenverdriet de witte romige saus die ik verrassend smakelijk vond zou ik al eerder leren maken een klassieke bereiding Nu neem ik ze tussen twee vingers en prijs mij gelukkig met de uitvinding van de dunschiller

Jouw hand op mijn staartstuk Mijn hand op jouw fijne rib Mijn bovenpoot tegen jouw sukade Jouw ezeltje tegen mijn vang Smoren we samen met wat peen en ui

Ze is lang en rijzig In het grijze ochtendlicht dwingt het rood haar tot stoppen Miriam heet ze, denk ik te weten Haar jas is blauw van het harde soort Haar fietstassen grasgroen Meer nog dan dat is haar haar een vurig baken een rode streep in de mist Een genetische dispositie om een heks genoemd te worden of te zijn In een flits zie ik het mes blikkeren langs de witte, tere huid, bij het zachtste van de keel in een haal de zware vlecht afsnijden Een zwarte poel omsluit de gift Is zij het zelf, die haar schoonheid offert om onheil af te wenden, een gunst te vragen voor haar mensen, haar vee, een kind? Of wordt ze aangerand in naam van het hogere van het volk dat naast vlechten ook verworgde mensen achterliet in het veen? Fier of vernederd ik voel hoe zij haar hoofd draait dat kan niet anders om te wennen aan de lichtheid van het nu korte haar Mooie rooie, heks, zuster van eeuwen her ik hou van jou Het verkeer trekt op De mist nog niet Daar fie...

Zonder plan aangespoeld in de tuin bij het spoor. Zomaar zitten. Zon. Stil. Ogen dicht. De bladeren verwaaien tot branding waarin kleine steentjes rollen. Stemmen ver weg. Een viooltje bloeit nog. De trein komt langs. De klok slaat. De trein komt langs. De trein komt langs. De klok slaat. De zon verschuift. Nog steeds zit ik ontdaan van doel. Zo begrijp ik nu wat een strandstoel is. Dit.

Hoe een opgeroepen vraag kan blijven rondrazen en als een komeet steeds meer rommel meesleept uit de hoekjes van je geest Hoe je schaars bijgelicht door dit brok niet-weten met zijn staart van vergeefse verklaringen en onnutte weetjes steeds verder afdaalt Hoe je in het spoor van de dit hemellichaam diep in de nacht, diep in de holte van je schedel blijft dwalen avontuurlijk Hoe je kamertjes vol memoires vindt gangen, deurtjes en trappetjes met spinnenvuil en kattenpluis maar nergens witte of grijze stof Hoe je middernachtelijk plezier kunt krijgen in het bekijken van de architectuur tamelijk duister en ouderwets niks geen neo-cortex of synapsen Hoe je dan uiteindelijk in de morgen de komeet ziet onderduiken in Zevensloten en het verhaal met een sisser afloopt

Heel steels is de wereld ingekleed met bleke nevel bedekt, beklemmend perfecte atmosferische omstandigheden verse scherpe strepen weven met verwerende windveren een web, een bewegend hemelkleed, een net van wegen, zwevers ver weg hersenspinsels van toen en straks vlechten de deken verder (een half uurtje nog… ben ik weer vergeten om te zeggen… komt hij me afhalen… als de landing maar goed gaat… honkbalkampioen… waar is mijn parkeerkaart toch gebleven… de rode koffer komt vast als eerste… zeg piloot, werkt die boordcomputer wel… o liefste mijn liefste… ik hoop dat de kat me nog kent…) beneden wegens nevel heden geen zon

Herfst valt misschien nog het meest mee als je mee valt met de herfst- bladeren laat de rest aan de wormen

Op een bepaald moment van de middag vangen de leeflijnen van de herfstspinnen, de sporen van hun windreis, het zonlicht. Ik moet denken aan de zilveren haar van Isolde die van ver over zee kwam aanwaaien en het hartsverlangen van Tristan wekte (zo ging het toch? Het is zo lang geleden) En ik moet denken aan poezenharen die je in een trui vindt lang nadat je katje is overreden En aan de mogelijkheid dat ik ooit zo een haar van mijn geliefde tegenkom of zelf als haartje word gevonden als ik er al niet meer ben Gedachtes die smaken naar verse walnoten – wrang in de mond en een beetje dik in de keel.

Zij is wat kwijt en dat geeft zwaarte in het hart starheid rond de mond onbuigzaamheid en jij altijd Ze zoekt het bij vieze sokken in een legodoos tussen negenenzeventig onafgemaakte tekeningen in een ongekamde staart steeds furieuzer in de randjes plak langs, echt heus mamma, gepoetste tanden tussen gemakzucht en slordigheid bij kwijtgeraakte sleutels en een te laat biebboek uitgesteld huiswerk, zwervende schoenen, onder rouwnagels in de smoesjestrommel bij de karakterfouten bij een niet-gemaakt toekomstplan in het licht van nog brandende lampen in lege kamers (Heb jij per ongeluk haar humor geleend zonder te vragen? svp voorzichtig terugleggen bij de glimlach de deur zachtjes dichtdoen thee zetten een kopje geven)

Oversteken auto's, auto, bus, fietsers fiets, auto, fietsers, auto's, bus lawaai auto's wachten Uit de Fransestraat waait stilletjes de geur van vers brood

Ik heb een vogelman gekend Zijn naam omvat alles wat kan stromen Hij heeft mijn lach bevrijd uit een mistnet en zei: wie is die vrouw die jij bent zou je daar vriendin mee willen zijn? Ik heb een vogelman gekend Zijn jas had de kleur van een kuiken Hij deelde wijsheden uit op kopietjes Beter nog waren zijn eigen wijzigheden Hij leerde me hoe je vetbollen in hoge bomen kunt hangen Ik heb een vogelman gekend nu gaat hij verder Vrij – het ga hem goed

(Frequentatieven, lijstje, onvolledig) Wij drentelen dreutelen slenteren keutelen lummelen handelen wandelen wateren sleutelen jubelen jodelen reutelen leuteren tateren slobberen en slodderen badderen en kladderen knuffelen en snuffelen klungelen en bungelen rammelen en rommelen splinteren zeveren Laat ons dan ook zeggen Zingelen, prateren, En dichtelen op dinsdag

Wee de dag Die begint met de gedachte Wee de dag

Ik plant een boom aan mijn hoofdeind hup, daar lig ik in mijn hangmat op de veranda in Chaa Creek, Belize me te verbazen over de snavel van de toekan ik denk aan de groene veren die ze me aantrokken toen ik hier eerder was Ik wil omhoog in de Ceiba, heilige boom van de Maya’s de wortels in de onderwereld de stam bedekt met nare punten maar ík ken de truc – de weg naar de hemel gaat binnendoor. Het is koel in de boom, lang, wit, glibberig als koudgespoelde bamislierten boven gedragen door de kruin als broccoli ben ik dichter bij de zon dan ooit ben ik kleiner dan ooit, niet alleen de groene vogels zitten overal als je weet dat ze er zijn – Ik probeer te vliegen, het lijkt op trampoline- springen – nee skippyballen Vroeger had ik een rode, even rood als de snavels van de vogels hier en even rood als de frambozen die om de wasmolen geplant waren zodat je als kind je eerst in vochtige witte koelte kon verstrikken voor je zo’n framboos kon eten – Uit de kapo...

In de vertrekhal van de zomer wachten de ooievaars op hun budgetvlucht naar het zuiden de jongen onwennig in hun nieuwe veren Het stille water toont ze in hun element het hoge blauw voorbij de wolken Een kwestie van thermiek pakken en wegwezen al waren ze er niet eerder, de bestemming is bekend Toont zo’n waterspiegel voor mijn jongen een even hemels en blij verschiet? Er wordt geaarzeld met vertrekken de bestemming weten we nog niet

in de morgen vallen wolken grijze krullen weerloos onder de schaar een frisse man gaat koffiezetten in de avond trekken gelijke krullen als wolkenscharen hoog voorbij de frisse man brengt nog eens koffie

In de museumzaal staat ze op intieme hoogte opgesteld haar houten neus aan de puntige kant haar mond stil geen razernij meer om het gedode kind dat zij in haar armen houdt man al natuurlijk voor haar voor eeuwig kind de nerf die haar schouder tekent loopt door zijn borst en doorboorde zij en trok ze eerder die dag al haar haren uit van ellende dan is er een spiegel geweest of een vriendin om de hoofddoek weer te plooien de wanhoop glad te strijken keurig – de mensen zullen naar je kijken Ik kijk en denk aan de eik, zijn groeien zijn brede kroon zijn snijder zijn tijd wat er verdween: niet dit tafereel uit de ochtendkrant Boven me zoemt een robotcamera alziend oog roestige zwaarden zijn er ook

Vrij - tot niets verplicht Zelfs niet tot dit gedicht

Deze week heb ik ontdekt 43 jaar, 9 maanden en 16 dagen nadat ik werd geboren uit zonnegloren vroeg in een ochtend dat zon en maan hand in hand opkwamen en ik mijn naam kreeg, twee dagen voor Oslo en Utøya, dat een regenboog ook gemaakt kan worden van maanlicht. Het verschijnsel is het best te zien via een opname met een lange sluitertijd 43 jaar, 9 maanden en 16 dagen in mijn geval Donker en licht Donker en licht Donker en licht

knap knap knap Ik brak de zomer in stukken zachtjes plonsde het in het koele water Een uitje sputterde tegen op de achtergrond van hete boter spet knap knap Zonlicht en buitenstemmen woeien de keuken binnen, vroeger toen er zomer was en ik boontjes brak Terwijl ik de sambal doorroerde zijn er meeuwen gehoord hier in de stad ver van de haven ik zeilde mee naar kaai en wad spet spet spat Na het eten wist ik weer meeuwen brengen regen mee geen geluk zoals aan zee

Uit Egypte naar het land van melk en honing De dorre slavernij verlaten voor een zoete mond, de smaak van borst Een lange rij De wolf loert en weegt zijn kansen Is de tweeling van Aeneas al daarbij? Die ik voeden moet op de oevers van de Tiber, voor mijn imago in het keizerrijk? Of kan ik nog een grootmoedertje grijpen Een jong rood kapje of zes geiten? Die dinsdaggod smaakte eigenlijk wel naar meer, zijn hand was maar een karig hapje Onder Fenrirs klauwen kiemt de wolfsmelk Explosieve driekluizige kluisvruchten, giftig sap, schijnbloemen en honingklieren In tuin, moeras, zand, zelfs de zeewolf melkt een potje mee In de verte komt de groep tot stilstand Is dit echt het beloofde land? Die stenenbende? Er woont al iemand, kan niet waar zijn. Twijfel krijgt straf - veertig jaar de boel op slot Ik twijfel ook, niet aan voorzienigheid of lot maar aan mijn eigen moed Egypte te verlaten de woeste vlakte op, voor Euphorbia en een mond vol zoet. Ik twijfel, maar h...

Het holst van de nacht is zo'n klein kuiltje geworden dat je het niet zou opmerken als je er niet uit hoefde om te plassen.